Leger
Een vriend was beroepsmilitair geworden en toen ik hem hoorde vertellen, gaat Joachim verder, dan leek dat wel iets voor mij. Ik schreef me in, deed de nodige testen en ik kon beginnen. Na mijn opleiding kwam ik in de kazerne Kleine Brogel in Peer terecht. Twee jaar was ik er bij de militaire politie en toen zocht ik een taak met iets meer uitdaging. Ik volgde in 2001 de opleiding onderofficier medische dienst in Zedelgem en na mijn examens kwam ik in de kazerne van Destelbergen terecht.

In 2003 mocht ik voor de eerste keer op buitenlandse missie naar Kongo. Wij moesten medische steun bieden aan de Fransen die de leiding hadden van deze zending. Die kennismaking met Afrika was echt de moeite waard. Vooral de mentaliteit van die mensen daar was anders dan hier. Lukt het vandaag niet, dan proberen we het morgen nog eens en als het dan nog niet lukt, dan zal het wel niet zo belangrijk zijn en dan vergeten we het maar. Echt zo’n sfeertje van we komen er wel, niet te veel stress!

De laatste twee maanden verhuisden we naar Oeganda en daar moesten we al het materiaal van de Fransen opkuisen, desinfecteren en op het vliegtuig zetten richting Frankrijk. Dat was serieus werken, maar gelukkig hadden we daar een eigen auto en in onze vrije tijd konden we een stuk van Oeganda verkennen: het Victoriameer, de watervallen, de hoofdstad Kampala… dat was best een leuke tijd.

In 2005 was er dan mijn tweede zending naar Afrika. Wij moesten toen een colonne van 80 militaire voertuigen, die aan Kongo geschonken waren, begeleiden vanuit Tanzania, door Rwanda naar Kongo. Dat was een ongelooflijk avontuur en de Kongolese chauffeurs bij elkaar houden in onze colonne was echt geen sinecure.

In 2008 volgde dan mijn derde buitenlandse missie naar Libanon met de Blauwhelmen.

De Belgen hadden daar een veldhospitaal en ik was verantwoordelijk voor de medische evacuatie. 30 Man had ik onder mij en ik was een beetje de manager. Ik moest de opdrachten verdelen, briefen, schema’s opstellen zodat onze steun te allen tijde verzekerd was. De Belgen hadden ook ontmijningsopdrachten en hierbij was de medische steun van kapitaal belang.
Gelukkig is er nooit iets ernstigs gebeurd in de vier maanden dat ik in Libanon was.

Een jaar later, in 2009, vervolgt Joachim, was er mijn vierde buitenlandse missie in Afghanistan, ditmaal onder NATO-commando. In de hoofdstad Kaboel waren zo’n paar duizend militairen gestationeerd uit verschillende landen: Tsjechië, Zweden, Nederland, Duitsland, Noorwegen, België, Amerika… Ik was daar als verantwoordelijke voor de medische steun van een veldhospitaal. Ik zorgde ervoor dat alles goed georganiseerd was en op wieltjes liep. Ik was maar 29 jaar, maar mijn baas vond dat ik het aankon en ik heb het er al bij al zonder kleerscheuren goed vanaf gebracht. Vier maanden lang verbleef ik in Kaboel en de laatste avond juist voor ik vertrok, gebeurde er iets dat mijn leven totaal veranderde…

Smile
Ik ging terug naar mijn kamer en buiten op een bankje zat een Amerikaanse militaire een boekje te lezen. Toen ik passeerde, gaf ze me een brief en daarin stond dat ik de prijs had gewonnen voor ‘De mooiste glimlach van Kaboel’. Mijn prijs was een pakje M&M’s. We zijn beginnen babbelen en die avond is de vonk overgesprongen. Er was maar één probleem: ik vertrok de volgende dag naar België en zij even later naar Amerika. We schrijven mei 2009. Cinnamon Jenkins, want zo heet ze, en ik wisselden ons e-mailadres uit en we begonnen te ‘verkeren’ via e-mail en Skype.

Dilemma
Ik zat wel met een probleem. Ik had een vriendin in België en samen hadden we een dochter Yente, die geboren was in 2008. Na de geboorte van Yente is het serieus misgegaan in onze relatie en vielen er meer woorden dan me lief was. Ik zat met een serieus dilemma. Enerzijds wou ik niet dat mijn dochtertje opgroeide in een gespannen sfeer en anderzijds wou ik haar ook niet in de steek laten. En dan die langeafstandsrelatie… Iets beginnen met iemand die bij manier van spreken aan het andere eind van de wereld zit, dat is niet simpel, zegt Joachim. Eind augustus 2009 ben ik naar New York gevlogen en ik voelde dat het klikte tussen Cinnamon en mij.
We mailden en skypten verder en een paar maand later is Cinnamon naar België gekomen en daarna trok ik nog eens naar de States, maar op de lange duur was zo’n relatie niet houdbaar.

Verkeren via e-mail is goed voor efkes, maar dat hou je niet vol. We zijn toen op een punt beland waarop er een knoop moest worden doorgehakt, want zo konden we niets opbouwen. We zeiden toen tegen elkaar: ‘Oké, ofwel verhuist er iemand van ons beiden ofwel stoppen we ermee.’ We hebben toen allebei eens serieus nagedacht en uiteindelijk samen beslist om de grote sprong maar te wagen.

Trouwen
Ik ben verhuisd naar Amerika en op 7 juli 2010 zijn we getrouwd in Washington State. Mijn ma was er bij en Stijn Dombrecht, een jeugdvriend vanuit de lagere school, was mijn getuige.

Ons huwelijk was echt een sprong in het diepe, vervolgt Joachim, dat was een grote stap, ook al omdat we allebei uit een andere cultuur kwamen. Om je een voorbeeld te geven: in Amerika eten ze twee keer warm en dat was ik helemaal niet gewoon. We zijn toen in New York gaan wonen op 50 kilometer van Manhattan. Mijn vrouw werkte als officier, maar ik had geen job.

Ik ben toen beginnen zoeken om ergens aan de slag te gaan. Ik ben altijd een fervent fietser en triatlonner geweest en wonder boven wonder vond ik een baan in een triatlonwinkel in de buurt van Central Park. We verkochten fietsen en loop- en zwemgerief en er waren ook mensen die trainingen gaven. Dat was best een leuke job en we kregen veel interessante mensen over de vloer. Maar dik betaald was het niet, ik kreeg ongeveer 12 euro per uur, maar gelukkig moet je in Amerika niet zoveel belastingen daarop betalen.

In januari 2016 is onze dochter Jewell dan geboren. Man, huisvader en voltijds student, mijn dagen zijn meer dan gevuld, maar het lukt me aardig om alles te combineren.

Doordat we zo vaak verhuizen, hebben we ook nooit familie waar we op kunnen terugvallen. Gelukkig is de sfeer in de kazerne goed, er heerst een grote solidariteit onder de militairen, want hoe je het ook draait of keert, we zitten allemaal in het zelfde schuitje. We helpen elkaar als het nodig is.

Skype
Contact met de familie verloopt meestal via Skype. Iedere week skype ik met mijn dochter Yente, mijn ma en mijn broer, zegt Joachim. Zo hou ik toch contact en daar hou ik van. Ook al zit ik aan het andere eind van de wereldbol, mijn familie is me nog altijd heilig en in mei 2016 komt mijn ma voor een maand op bezoek. Ik kijk er erg naar uit.

Zele is nog mijn thuis, bekent Joachim, en als ik de grote plas oversteek voelt het nog altijd als thuiskomen. Of ik ooit nog terugkom naar België, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik zes jaar geleden die stap gezet heb. Alles is anders dan toen, maar ik ben gelukkig.